आमोद पाटील-आगरी बाणा: आगरी कथा-आरवा (Story In Agri Language)

स्वर्गीय लोकनेते दि.बा.पाटील साहेबांच्या पूर्णाकृती पुतळ्याचे अनावरण

स्वर्गीय लोकनेते दि.बा.पाटील साहेबांच्या पूर्णाकृती पुतळ्याचे अनावरण
ठिकाण: श्री.छत्रपती शिवाजी हायस्कूल व लोकनेते दि.बा.पाटील ज्यूनियर कॉलेज जासई. मंगळवार दि.१३ जानेवारी २०१५, सकाळी ११ वाजता

सोमवार, १५ एप्रिल, २०१३

आगरी कथा-आरवा (Story In Agri Language)


आगरी कथा-आरवा

ओवले गावांचा कालूशेट जमिनीच, सारेबाराचे पलाटांच व्यवार कराचा. आसाच, एके दिशी शिरकोचे पलाटांचा मोटा व्यवार कालूशेटनी मध्यस्ती करून केला. बिल्डरला पुन रास फायदा झाला न पलाटा इकणारे सगले शेतकार्यांना पुन कोटी-कोटीचे वर रुपय मिलल. ते व्यवाराव खुश होवून शेतकऱ्यांई कालूशेट ला भूजलेली गावठी कोंबरी न मवाची पयले धारची बाटली दिली. कालूशेटनी त्याचे आया काम करनारे आज्याला बोलावला न तो सामान घरा नेवाला सांगल्या. यो आज्या म्हंजे पक्की उलटी खोपरी, कालूशेटचा गल्ला उताना कसा कराचा त्या त्याला बरब मायती. पुन हालूहालू कालूशेटला पुन आजाच धंद समजल व्हत. ते मूल कालूशेट त्याला बोलला, "आज्या, ये फरक्यान जिता पोपट हाय न ते बाटलीन उंदीर माराचा इश हाय. ध्यानान ठेव, रस्त्यान फरका उगारलास त तो पोपट उरून जाईल. न ती बाटली उगरून तिचा वास जरी झेतलास त तू तनचे तया वरती पोचशील. समाजला का मी कय सांगला त्या?"

आवरे वर्सा कालूशेटचे आया काम केल्याव आता आज्याला पुन कालूशेट काय चीज हाय त्या बरब मायती परला व्हता. रस्त्यानशी जाताना त्यानी तल्याचे बाजूला येके झाराचे खाली जागा बगली. कोन येय जाय नाय या बगून ते भूजलेले कोंबरीव आरवा हात मारला. न बाटलीन जी मवाची पयले धारची व्हती ती घश्याचे खाली वतून आज्याची गारी टाइट.

तिकर जेवनाचे टायमाला कालूशेट घरा जेला. न घरा जेल्या-जेल्या बायकोला जेवान वाराला सांगला.
त्याची बायको बोलली, "आवो, थोरा टाइम आजून धीर धरा, आजून जेवान चुलीवरुच हाय."
त्याव कालूशेट बोलला,"मंगाशी मी भूजलेली कोंबरी न येक बाटली आज्याचे बरब घरा पाठवूनशी दिली."
कालूशेटची बायको बोलली," सकाल पासून आज्या घराच आला नाय, मंग भूजलेली कोंबरी न बाटली घरा कशी येईल?"

मंग तेच रागान तनतनत कालूशेट त्याचे हाफिसान जेला. तया बगतय त हाफिसांची एशी-बिशी चालू करून आज्या गांड वर करून आरवा झोपला व्हता. कालूशेटनी आज्याला चार-पाच हाका मारल्या. पुन आज्याव त्याचा कय परिनाम नय. परिनाम होईल तरी कैसा, आगोदरुच मवाची न त्यान ती पुन पयले धारची आवरा सगला असल्याव आज्या कला उठतय. आज्या उठ नय बगून कालूशेटनी तेच रागान कोपर्यांची फली उचालली न आज्याचे गांडीव तिची उपट मारली. आखर आज्या उपट टाकणाराचे सगले खानदानाची आय-माय घालत सूजलेले जागव हात लावत कोकलत उठला. तुजे आशीची... याचे पुरचा आज्याचा वाक्य पुरा होवाचे आगोदरुच आज्याचे गांडीव दुसरी उपट. आता मातूर आज्याची पिलेली सगली उतारली. समोर बगतय त कालूशेट हातान फली झेवून उभा.

"शेट, कय झाला? मारताव कनाला?",आज्यानी इचारला.
"मारतय कला...मारतय कला...माजी बाटली पिलीस न आया गांड वर करून झोपलास न वरती इचारतस मारतय कला...",कालूशेट रागान बोलला.
"मंगाशी, मी तुजे जवल जो सामान दिलेला त्याचा कय केलास?",कालूशेटनी इचारला.

त्याव आज्या बोलला,"शेट, मी तुमचे घराच जात व्हतो. पुन रस्त्यान जोराचा वारा सुटला न ते वाऱ्याचे बरब तो फरका पुन उरला. न मंगाशी तुमीच बोलल व्हतव फरका उरला त तो पोपट पुन उरून जाईल. न म तसाच झाला ते फरक्याचे बरब तो पोपट पुन उरून जेला. न मी भिलो, मना वाटला तुमचे घरा जेल्याव तुमी मना जीता कापशिव. त्याचा मना टेंशन आला न मी तो बाटलींचा उंदीर माराचा इश पिला. न आता आयाशी थोरा शेर आरवा परून मरन येवाची वाट बगत व्हतो."

आपलाच,
आमोद पाटील.
आगरी बाणा.

कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:

टिप्पणी पोस्ट करा