माझा बापूस
मी चवतीन होतो.
सकाली उटलो. आंग धवला. च्या न बटर खाल्ला.
पलत शालन झेलो. उशीर झाल्ता. मास्तरनी झनकन कानाखाली पेटवली. पाच मिन्टं अन्दार. कायपुन दिसना.
कसातरी खाली बसलो. हजेरी चाल्लीवती.
"रमेश म्हात्रे.............. " मास्तर वरडलं
"आत्ताच आयलो न" मी
"हं दिसतय मना."
"पुस्तकं कारा साल्याव" हजेरी झल्याव मास्तर परत वराडलं
"म्हात्र्याच्या उट न कालचा धरा वाचुन दाकीव. "
माजे पोटान गोला उटला. चवतीन होतू तरी वाचाला जमत न्हवता. मी उबाच.
"काल कुट श्यान खाया गेलवतास रं भाड्या" मास्तर
"बापासचे बरब खारीवर कोलब्या न चिम्बोर्या पकराला जेलेलो."
"बापासला बलीव उदया नायतं सालंन येवाचा नाय क समजला ?"
घरी आलू.
सांचे टायमाला बा आल्याव आय म्हनली "मास्तरनी रम्याला लय झोरला आज. अब्यास करना म्हुन. तुमासनी बलीवलं हाय"
बाचा डोस्का सटाकलं.
" माजे पोराला झोरला ? माजे पोराला झोरला ? क केलाय क त्यान ? क र रम्या ?"
"ग्रिवपाट नाय केलावता." मी लराला लागलू.
"आवरावरशी झोरला क ? बाला तू लरू नको. चीप रव चीप रव. उद्या बगून झेव."
मी बा च्या कुशीत झोपून गेलो.
सकाली मी न बा शालंन.
"क झाला ?" बा शांत.
"तुक्या तुजा रम्या अब्यास करना बग" मास्तर
"मंग " बा शांतच.
"अरे मंग कय मंग ? तेला चिंबोरी पकराला न्हेउ नको . अब्यास कवा करील त्यो ?"
"तेजायला मंग खावाचा क ? तुजी हारां ?" बा सटाकला.
"असा क बोलतस तुक्या ? रम्याचे चांगल्यासटी सांगतय."
"अब्यास करून डंपरवरतीच बसाचा हाय नं. आवरा करुन ठेवलाय त्याजेसाटी. तु सांगाची गरज नाय. "
"अरे अब्यास करा नको ? तेला वाचाय सुदीक येत नाय"
"म्हुन त्याला झोरलास ? म्हुन त्याला झोरलास ? आज तुजे रेमन कीरे भायर काडतो क नाय बग. रम्या बांबू आन लवकर. बा चितालला.
...
...
...
त्या दिशी पयल्यांदा मास्तरला बा चे पाया परताना बगीतला.
आपलाच,
आमोद पाटील.
आगरी बाणा.
सकाली उटलो. आंग धवला. च्या न बटर खाल्ला.
पलत शालन झेलो. उशीर झाल्ता. मास्तरनी झनकन कानाखाली पेटवली. पाच मिन्टं अन्दार. कायपुन दिसना.
कसातरी खाली बसलो. हजेरी चाल्लीवती.
"रमेश म्हात्रे.............. " मास्तर वरडलं
"आत्ताच आयलो न" मी
"हं दिसतय मना."
"पुस्तकं कारा साल्याव" हजेरी झल्याव मास्तर परत वराडलं
"म्हात्र्याच्या उट न कालचा धरा वाचुन दाकीव. "
माजे पोटान गोला उटला. चवतीन होतू तरी वाचाला जमत न्हवता. मी उबाच.
"काल कुट श्यान खाया गेलवतास रं भाड्या" मास्तर
"बापासचे बरब खारीवर कोलब्या न चिम्बोर्या पकराला जेलेलो."
"बापासला बलीव उदया नायतं सालंन येवाचा नाय क समजला ?"
घरी आलू.
सांचे टायमाला बा आल्याव आय म्हनली "मास्तरनी रम्याला लय झोरला आज. अब्यास करना म्हुन. तुमासनी बलीवलं हाय"
बाचा डोस्का सटाकलं.
" माजे पोराला झोरला ? माजे पोराला झोरला ? क केलाय क त्यान ? क र रम्या ?"
"ग्रिवपाट नाय केलावता." मी लराला लागलू.
"आवरावरशी झोरला क ? बाला तू लरू नको. चीप रव चीप रव. उद्या बगून झेव."
मी बा च्या कुशीत झोपून गेलो.
सकाली मी न बा शालंन.
"क झाला ?" बा शांत.
"तुक्या तुजा रम्या अब्यास करना बग" मास्तर
"मंग " बा शांतच.
"अरे मंग कय मंग ? तेला चिंबोरी पकराला न्हेउ नको . अब्यास कवा करील त्यो ?"
"तेजायला मंग खावाचा क ? तुजी हारां ?" बा सटाकला.
"असा क बोलतस तुक्या ? रम्याचे चांगल्यासटी सांगतय."
"अब्यास करून डंपरवरतीच बसाचा हाय नं. आवरा करुन ठेवलाय त्याजेसाटी. तु सांगाची गरज नाय. "
"अरे अब्यास करा नको ? तेला वाचाय सुदीक येत नाय"
"म्हुन त्याला झोरलास ? म्हुन त्याला झोरलास ? आज तुजे रेमन कीरे भायर काडतो क नाय बग. रम्या बांबू आन लवकर. बा चितालला.
...
...
...
त्या दिशी पयल्यांदा मास्तरला बा चे पाया परताना बगीतला.
आपलाच,
आमोद पाटील.
आगरी बाणा.
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा